NZ: reisverslag 3

27 januari: Vandaag gelukkig mooi weer. Nog wel grappig te vertellen is is dat ik op de camping Ayla tegen ben gekomen. Met haar heb ik een keuzevak gedaan in Utrecht, stom toeval dus weer ;).
Vanochtend hebben wij ons om 9 uur verzameld bij Aqua Water Taxi. Je stapt op een boot op de parkeerplaats en wordt met een trekker het water ingelaten. Mooi systeem. Eerst een stuk over de Tasman Sea gevaren en nogmaals de Split Apple Rock mogen bewonderen. Ook is er een zeehondenkolonie op Tonga Island waar we langs zijn gevaren en enkele zeehonden hebben gezien. Maar het mooist was, we hebben eindelijk onze eerste pinguïn gezien, dreef op het water!
We lieten ons af zetten bij Bark Bay, vanaf dit punt is het 20 km terug lopen naar het begin van de Abel Tasman Coast Track. Deze track is in totaal 51 km maar dus ook de opties om er een gedeelte van te lopen en in een DOC hut te slapen. De track loop langs de kustlijn en geeft uitzicht op de verschillende baaitjes van de zee. Het wisselt zich af met stukjes bos. De Tasman Sea is echt onwijs blauw (azuurblauw) en de stranden zijn van goudkleur met ruige granieten en limestone rotsen. Heel mooi om te zien! Het tij kan hier heel extreem zijn tussen laag tij en hoog tij zit wel 6 meter verschil en kan dus invloed hebben op je wandeling. Wij liepen de track met laag tij, waardoor je een heel stuk over zeebodem/riviermonding kon lopen. Onder houtbrokken verschuilden zich echt heel veel krabben. De rivieren die nog stroomde waren te diep om met je schoenen aan over te steken. Uiteindelijk was Cas de held, hij trok zijn schoenen uit en heeft mij naar de overkant gedragen. Haha!
Bij terugkomst hebben er een freshfruit ijsje gegeten en zijn we gaan rijden richting Collingwood om daar op de camping te staan. Op deze camping stonden we pal aan de kust met ons tentje. De camping bazen bleek Iers te zijn en moesten erg om ons nummerbord lachen aangezien FEQ, fuck betekent in het iers. Al met al dus een mooie dag ter vergeleken met gisteren.

28 januari: Vanochtend wakker geworden tussen de krijsende meeuwen, onze Sunny is helemaal vol gescheten. Onze buurman was een biologisch yoga hippie, wij kregen van hem twee avocado’s mee omdat hij die niet op kreeg. De mensen zijn hier allemaal echt heel hartelijk. Na het ontbijt zijn we gaan rijden richting het noorden van het zuider eiland, Cape Farewell. Een vriendin van mij uit Utrecht, Sascha, werkte op dat moment bij Cape Farewell Horse Treks wij zijn haar gaan opzoeken en hebben even gekeken hoe het daar allemaal reilt en zeilt. Sascha ging hier twee weken werken en daarna weer verder met haar reis samen met Jiska (ook vriendinnetje). Was wel cool om haar weer even kort te zien. Vervolgens zijn we door gereden over een 6km gravel road naar Wharariki Beach. We hebben een klein stuk van de Green Hill Track gelopen (ongeveer 4 km), het begin van deze track gaat langs twee meertjes en dan een afslag richting het strand. Wharariki Beach is echt waanzinnig mooi. Denk dat dit het mooiste strand is waar ik ooit geweest ben. Zo een mooie stenen eilanden, groten en bogen in zee en prachtige witte duinen. Het water was echt kraak helder. Hoe verleidelijk het strand er ook uitzag om een duik in te nemen was het veelte gevaarlijk vanwege de sterke onderstroming. We dachten even een stukje klauteren over de rotsen te vermeiden om door de zee te lopen, ging maar net goed. Begon met water tot mijn knieën maar uiteindelijk hele broek nat ;). Daarna doorgereden naar Cape Farewell. Dit is het noordelijkste punt van het zuider eiland, waar je bovenop de cliff staat. Waarschijnlijk heb ik een deel van Sunny zijn grill kwijt gemaakt door te hard tegen een bult op te rijden, hierdoor mistte wij een stuk. Maar laat er nou op de parkeerplaats nog een Sunny staan, Cas die haalde dat ding eraf en plaatste het op Sunny. Hoppa, Sunny weer heel!!
Ons plan was om ook nog naar Malborough sounds te gaan, hierdoor moesten wij vandaag wel helemaal die kant op gaan rijden. Nog geprobeerd om een blik op Farewell Split te werpen, dit is een 35 km lange zand tong die nu als international vogel reservaat wordt gebruikt. Er broeden/leven wel 90 soorten vogels op dit stuk land. Je kunt hier niet komen zonder gids/tour, dus dit hebben wij overgeslagen. Onderweg bij Richmond nog gestopt om Jiska op te zoeken, Jiska liep hier mee met een dierenarts. Helaas stonden wij bij de verkeerde praktijk en was het knetter druk dus ook doorgereden. Uiteindelijk ons tentje opgezet in Anakiwa.

29 januari: Vanochtend lekker rustig aan gedaan en daarna naar Sea Kayak Adventure Tours gegaan. Het bedrijf was net overgenomen door een jong koppel, fanatieke lui! Na een veiligheid lesje over “hoe overleef ik de kayak en wie mag ik op welk moment de schuld geven als het mis gaat” vaarden wij om 12 uur de Queen Charlotte Sound in met onze tweepersoons kayak. Het viel mij alles mee eigenlijk dat kayaken, dacht eerlijk gezegd dat komt nooit goed. Twee Nederlandse die denken dat ze verstand hebben van water de zee op met een kayak, waarvan de besturing nog niet eens duidelijk is ;). Je kayakt langs de kustlijn door alle baaitjes heen. In dit gebied zijn ook veel Green Shell Mussel (natuurlijke) kwekerijen. Langs een stuk beschermd gebied zagen wij ook heel veel van die mossels, ze zijn wel 10 cm lang. Malborough Sounds is een natuurgebied met grote bosbegroeide heuvels omringt door prachtig helder water en mooi baaitjes. Toen we hadden bedacht dat het nog wel een uitdaging is om de sound over te steken met de Kayak zagen we nog drie mannelijke New Zealand fur sealions. Die lagen te dutten op rotsen in de zon. Wat een joekels als je daar zo dichtbij kunt komen. Nou toen kwam de uitdaging om de overkant te gaan halen, oei… De golven waren best wel heftig en arme Cas raakte zeeziek. Zie dan maar snel naar de overkant te komen zodat hij weer even bij kan komen. We moesten om half 5 weer bij het punt zijn waar we begonnen en hadden eigenlijk een te lang stuk de sound in gevaren en nog maar 40 min. Nou hup bikkelen en door, ik heb heerlijk geroeid en Cas redde zich ook uiteindelijk prima! Ook een beetje dom was om ons niet goed genoeg in te smeren tegen de zon. Althans ik had mij wel vaak genoeg met factor 20 ingesmeerd, maar Cas die dacht oh ik ben al bruin zat. Nou factor 20 en niet insmeren zijn niet de juiste middelen hier in Nieuw Zeeland. Onwijs verbrand zo op dat water, zelfs mijn vingers! Maar was wel echt heel gaaf dat kayakken.
’s Avonds hebben we maïskolven op de BBQ gedaan en zijn daarna nog een wandeling gaan maken. Achter de camping was een private property natuur van de camping eigenaren. Hier liep een riviertje doorheen, als je dan rond de schemering naar boven ging lopen en je wacht even tot het echt donker wordt komen er allemaal glow worms tevoorschijn langs de vochtig oever rotsen. Echt sprookjesachtig! Hoe langer je wachtte hoe meer het er werden.

30 januari: Vandaag is de overtocht naar het Noorder eiland (Picton naar Wellington). Om 13 uur moesten wij ons inchecken. Van te voren hebben we nog even de beroemde Green Shell Mussels gegeten met een lekker biertje, daar was het namelijk echt weer voor in het haven stadje Picton. De overtocht is verder niet echt bijzonder, vier uur op een ferry zitten en wat genieten van het uitzicht. Cas had preventief maar even een reisziekte tabletje ingenomen. Om 18 uur reden we van de boot af en eigenlijk hadden we in gedachte om de Tongariro Alpine Crossing te lopen morgen dus besloten om 4 uur met de auto richting het noorden te gaan rijden. Onderweg bij een Fish&Chip tentje gegeten, krant op schoot in de auto en daarna weer door. Rond 22 uur kwamen we aan bij een motel in Waiouru.

31 januari: Vroeg opgestaan om naar Tongariro National Park te rijden vandaag. Om half 9 waren we gearriveerd en moest er nog even een shuttle geregeld worden. Was nog even een gedoe omdat mijn telefoon geen bereik had. En als je geen shuttle(auto vervoer) kon regelen dan hoefde je de track ook niet te wandelen, aangezien je van Mangatepopo naar Ketetahi loopt en niet terug kan. De Tongariro Alpine Crossing is Nieuw Zeelands meest spectaculaire wandeling. In dit gebied bevinden zich drie grote actieve vulkanen, waaronder Mt Tongariro. De wandeling is ongeveer 20 km en je moet je goed voorbereiden anders kun je in de problemen komen. Je moet op allerlei soorten weer voorbereid zijn, ook al lijkt het strak blauw de lucht boven bij de vulkaan kan het heel verraderlijk weer zijn. Bepakt gingen wij de uitdaging aan. Het eerste stuk was echt een heftig stuk klimmen. Maar wat een bijzonder uitzicht! Je loopt door vulkanisch landschap en het gesteente is zo anders en ook haast geen planten of iets. De vulkaan heeft een prachtige rode krater die in 1926 voor de laatste keer is uitgebarsten. Maar nog steeds is de vulkaan actief. Een krater aan de zijkant was nog recent, augustus 2012, uitgebarsten. Overal zie je rook uit de aarde komen en echt de meest spectaculaire kleuren bij elkaar. Zeker de krater meren zijn azuur blauw. De looppaden, als je die naar beneden liep dan leek het wel of je aan het skiën was. Je zakte per stap een gedeelte naar beneden en je moest zigzaggende het pad af. Ik ging nog twee keer op mijn plaat daar in de gravel, yeah! Cas vond het landschap ook echt waanzinnig. Het tweede gedeelte was minder spectaculair een heel stuk door native bossen, maar absoluut nog bijzonder. De laatste 2-3 kilometers had ik behoorlijk last van mijn voeten, had al last van blaren maar dacht die wel weg waren. Niets was minder waar toen ik mijn schoenen uit deed, joekels van blaren. Cas ook. Uiteindelijk hebben we 5,5 uur over de track gedaan. Morgen wilden wij in Rotorua, de stinkstad, rond kijken. Dus weer Sunny aangeslingerd en kilometers gemaakt. Zijn onderweg nog gestopt bij een korte wandeling langs wat hotpools en hot springs. De weg reed langs Lake Taupo, Nieuw Zeeland grootste meer gevormd door een caldera (grote komvormige krater gevormd door vulkanische activiteit). Af en toe kreeg je echt een rotte eieren lucht in onze auto, dacht je elkaar de schuld te kunnen geven van een scheetje maar nee is gewoon de buitenlucht. We hebben ons tentje opgezet in Golden Springs. Langs deze camping stroomde een thermal river. Deze rivier had een temperatuur van ongeveer 39 graden. De camping eigenaren hadden er een hele tuin om heen gebouwd. Je kon hier dus in de rivier lekker warm badderen.

1 februari: Rotorua staat in de planning vandaag. Elke dag om 10:15 uur gaat de geiser Lady Knox af. Het spuit dat 20 meter hoog water in de lucht voor ongeveer een uur. Dit wordt met een hele show en spektakel gedaan, het is namelijk zo wanneer je organisch zeep in de geiser gooit de geiser begint te spuiten. Wij hebben dit even gemist aangezien we even rustig aan deden, maar zijn wel naar het park gegaan waar die geiser zich bevindt. Het park heette Wai-O-Tapu Thermal Wonderland. Het park bestond uit heel veel kraters waarin nu modder kookte. Het was een zeer actief vulkanisch gebied met veel zwavel. Zwavel geeft een hele gele kleur, apart om te zien. De grootste vijver is de Campagne Pool, is 700 jaar geleden ontstaan en heeft een doorsnede van 60 meter. De pool zit vol met mineralen, heeft een temperatuur van 74 graden en borrelt. Dat de pool borrelt komt door koolstofdioxide wat van binnen de aarde ontsnapt. Laatste pool van het park vonden wij echt waanzinnig, the Devil’s Cave ofzo. Maar echt het leek wel of ze er een markeerstiften geel goedje in gegooid hadden, zo knal geel. Onwerkelijk!
Ons plan was nu om richting Hamilton te rijden, hier wonen vrienden van diergeneeskunde:Theo en Elena. Beide afgestudeerd dierenarts en werken hier sinds april. Onderweg er naartoe hebben we in Cambridge een meat pie gegeten, typisch eten van hier. Oja, wat nog wel grappig te vertellen is. Toen we door Rotorua heen reden kwam het stoom uit de riool putten langs de weg. Zo warm is het water, zelfs ondergronds. Bij Theo is de BBQ aangestoken en lekker weer veel bier gedronken. Zijn ’s avonds nog op stap geweest in Hamilton, live muziek. Erg gezellig met een leuk gezelschap!

2 februari: Met een kater wakker worden, jep kan ook hier. Zijn aan het einde van de ochtend richting Coromandel Peninsula. Dit is een schiereiland aan de oost kant van Auckland. Het is een erg geliefd vakantie plek van de locals. Je kunt hier veel zeevissen en er zijn veel historische dorpjes vanwege de goud mijn tijd. Je rijdt over de SH25 (pacific coast way) wat een schitterende kust route is. Aan de ene kant heb je bergen van Coromandel Range aan de andere kant het heldere water van de Hauraki Golf. We zijn niet helemaal naar het noorden gereden, omwille van de tijd en ook omdat ik hartstikke beroerd werd van al die bochten gemengd met je niet zo fit voelen, haha. We hebben ons tentje opgezet in het zonnetje bij Amodeo Bay en eigenlijk de rest van de dag lekker boeken gelezen.

3 februari: De coast way af gereden en onderweg bij wat lookouts even gekeken. Zo’n oceaan is namelijk wel cool hoor. Vandaag hadden we zo iets van we kijken waar we komen en gaan lekker naar het strand. Cas was al het water in gedoken wij Little Bay. Daarna zijn we door gereden over het gravel, nog wat foto’s gemaakt van een dode possum. Eigenlijk wilden wij er zelf eentje dood rijden (is hier niet erg), maar zijn er geen een levend tegen gekomen. Via een zij weg net onder Coromandel Town staan nog wat Kauri bomen. Deze bomen zijn de op een na grootste van de wereld. Het zijn bomen die wel 50 meter hoog, 16 meter breed en wel 2000 jaar oud kunnen worden. Sinds de komst van de Europeanen zijn er veel van deze bomen gekapt, daarom zijn de nu beschermd. De oudste boom die wij gezien hebben was mààr 600 jaar oud. Doorgereden naar Hot Water Beach, dit strand is bijzonder. Het zand borrelt hier namelijk. Onder het zand bevinden zich hot water springs die continu kokend water naar de oceaan spoelen. Als je hier met laagtij komt kun je je eigen heet water bad graven. Aan te raden is om af en toe even het koude oceaan water in te rennen, zo’n bad kan wel 60 graden worden. De oceaan was echt ruig deze dag, we zijn meerdere keren omgedraaid door de golven. Ook dat je boven kwam en ineens je bovenstukje verplaatst was oeps. Aan het einde van de middag zijn we naar het plaatsje Miranda gereden, hier op de camping hadden ze ook een thermal zwembad gemaakt van ongeveer 38 graden.

4 februari: Eigenlijk wilden wij toch nog wel even samen naar het Northland. Vandaag zijn we voorbij Auckland gereden en uiteindelijk in Waipu terecht gekomen (2-3 uur boven Auckland). Het was wel droog maar de weersvoorspellingen waren niet echt heel goed voor de komende dagen, daarom zijn we niet doorgereden zodat we ook wel weer snel in Auckland konden zijn. Deze camping had een privé strand, eigenlijk is alles een privé strand als je de Nederlandse stranden gewend bent. Zijn hier ook de zee in geweest, maar de golven waren lang niet zo leuk echter de zee was wel echt warm. Zijn daarna naar Jacobs schelpen gaan zoeken en kwamen nog een dode kogelvis tegen. Verder niet heel veel bijzonders gedaan. Op een gegeven moment ben je ook verzadigd van het reizen en is het ook wel lekker om even rust te pakken en daarvan te genieten.

5 februari: Vandaag is de laatste volle dag dat Cas in Nieuw Zeeland is. Wel gek hoor, begint nu ook wel een beetje door te dringen dat het straks wel drie maanden anders zal zijn. Zijn naar de Waipu caves geweest vandaag. Het was noodzakelijk om bij deze wandeling een zaklamp mee te nemen en een goed stel schoenen, liefst ook nog een kompas. Ik vond het echt heel eng om die grotten in te gaan, je weet nooit wat er zich achter die stenen verschuilt en het is zo donker bla bla.. Maar uiteindelijk viel het allemaal wel mee en was het echt heel mooi. Binnen in de grot was het echt heel glad en overal lag een soort van slib spul. Klommen over grote stenen heen, maar om echt iets te zien hadden we eigenlijk te kleine zaklampen. Dus af en toe een flits foto maken en dan dacht je wel wauw! Wat eigenlijk nog veel mooier was, was om je zaklamp uit te doen en naar de Glow worms te kijken. Echt zoooooo veel en echt bizar om onder een soort van sterren hemel te staan terwijl je dat niet staat. Er was hier ook een wandeling de Waipu Cave Walk, wij hebben die zo ver als mogelijk gewandeld maar uiteindelijk bleek te wandeling op te houden, waarom? Geen idee. Helaas kreeg ik toen een telefoontje van Annette dat de auto die wij op het oog hadden (Mazda, station, 1994) afgekeurd was door de AA (soort ANWB). Dat was wel even jammer. Maar dan liever een andere auto zoeken dan een olie lekkende en niet remmende auto. Cas kwam met het idee om nu al richting Auckland te gaan rijden aangezien in het noorden van Auckland wij veel autodealers hadden gezien. Zodoende zijn wij al terug gaan rijden en opzoek gegaan naar een auto. Zo gezegd zo gedaan, paar dealers af geweest en ons oog viel op een Mitsubishi (Galant, automaat, 2.0 benzine motor, 2001). Na wat onderhandelen de auto gekocht. En zo had ik twee auto’s op mijn naam staan Sunny en Barbarapapa (paarse auto namelijk). Omdat het de laatste avond was zijn we uit eten gegaan, best leuk concept. Je kiest een stuk vlees uit die zij voor je grillen en dan mag je onbeperkt gebruik maken van de hot and cold salade bar. We sliepen in Takapuna, stadje kwartier van Auckland af. Hebben alle tassen weer goed ingepakt en tussen de auto’s de spullen overgeladen.

6 februari: Vandaag vliegt Cas naar huis. Best wel rot eigenlijk. Hebben het zo leuk gehad deze maand en dan nu is het even voorbij. Echt bijzonder om zo’n reis samen te maken. Kijken er allebei met veel plezier op terug en absoluut de moeite waard geweest. ’s Morgens Sunny ingeleverd bij het verhuur bedrijf, good old Sunny heeft in totaal met ons 4873 km gereden! Daarna nog wat door Auckland geslenterd, over de Queenstreet heen en terug. Deze straat is de hoofd straat van Auckland. Sky tower hadden we al vanaf Takapuna mooi beeld van gezien. Niet echt naar toe gelopen. Om 14 uur hebben we Annette opgehaald, met Annette ga ik deze aankomende drie maanden onderzoek doen. Met z’n drieën richting het vliegveld gereden en toen echt Cas uit moeten zwaaien. Nondeju, niet leuk hoor. Maar ach drie maanden gaan ook zo weer voorbij, Skype hè tegenwoordig. Met Annette begonnen aan onze reis richting Palmerston North, maar eerst even bij Theo mijn schoenen ophalen want die had ik laten liggen ;).
Nu: Momenteel verblijven Annette en ik in een hostel complex Baxters in Palmerston North. Hier blijven we drie weken om even alles op orde te krijgen en uit te zoeken wat nou een geschikt plekje is om te wonen. Want je moet natuurlijk optimaal kunnen studeren, bier drinken, voetjes van de vloer en ook nog wat van de omgeving kunnen zien.

Tot zo ver onze of nu ondertussen mijn reis update.