Reisverslag 2: NZ

20 januari: Eindelijk eens een goede nacht gemaakt zonder regen en wind. Toen we de tent open ritste was het helemaal prachtig geen wolkje aan de lucht strak en strak blauw! Het kan dus toch in NZ. Op het advies van vrienden van mijn ouders en ook de locals zijn we de Rob Roy’s Glacier Track vandaag van plan te doen. Het is een uur rijden vanuit Wanaka om de Matukituki Valley te bereiken. Maar niet zomaar een ritje je rijdt 30 km over een off road pad, waarbij de auto uit elkaar trilt zeg maar en vervolgens moet je met je auto door ongeveer 8 fords (plaatsen waar een rivier over de weg stroomt) heen rijden. Dit gaat ook allemaal maar net goed zeker met een vrouw achter het stuur ;)
Ook moest je door kuddes koeien en schapen heen rijden die ook maar niet even voor je aan de kant gaan, dan staan er nog twee dikke stieren je aan te staren van: Hey you! Take it easy.. Relax!
Het is een wandeling van 10 km, beginnend bij een swingbridge. Mooie klim tocht naar een lower en een upper lookout om zicht te krijgen van de Rob Roy Glacier. Onderweg kon je ook Mount Aspiring zien met de gletsjer op de top.
Uiteindelijk op de top kon je echt een prachtig zicht krijgen van de gletsjer en ook omdat het zo helder was, echt mooi! Hebben een poosje daar in de zon op de grote rots gelegen en daarna de terug wandeling ingezet langs de rivier en de diverse watervallen. Ben deze dag wel goed verbrand geraakt. De zon is zo fel als die eenmaal schijnt.
Terug bij de auto besloten door te gaan rijden naar de West Coast. Je verlaat Mt Aspiring National Park door via de Haast Pass naar de kust toe te rijden. Deze pas is vernoemd naar de Duitser Julius Haast die als eerste in 1863 de pas doorliep (na al een tal van Maori’s). Door dat het zo helder weer was had je prachtig uitzicht over de meren Lake Hawea en Lake Wanaka. Helder blauwe meren tussen de bergen gelegen. Het was een auto rit van 3 uur toen we op het nippertje in Haast Beach aankwamen. Wij wisten namelijk niet dat de pas ’s avonds gesloten zou zijn en eigenlijk weten we nog steeds niet waarom. Maar je moest voor 18.30 uur de pas ingereden zijn, wij kwamen aan om 18.20 uur en toen was de weg al afgesloten, maar we mochten nog wel door rijden als we maar niet stopten onderweg en binnen een half uur aan de andere kant waren. Oke…..
In Haast de tent weer op gezet en genoten van de warme zon.
21 januari: Gister besloten dat we vandaag de Copland Track gaan wandelen. Dit is een tramping track in de Copland Valley 26 km boven Fox Glacier. We hebben gisteravond de hut geboekt waar we deze nacht in zullen verblijven: Welcome Flat DOC Hut. Kost pp $15 om daar een nacht in te verblijven. Het is een 18 km lange track richting thermale hot pools waar 6-7 uur voor staat. Je moest een print van de reservering meenemen en dat was nogal een gedoe. De camping baas vond het teveel gedoe om die even voor ons te printen en stuurde ons naar DOC center maar die was nog dicht, dus doorgereden naar Fox om het daar bij een DOC center te printen. Uiteindelijk het document geprint en terug gereden naar de parkeerplaats waar de track begint. We moesten meenemen onze slaapzak, kook spullen, genoeg eten en drinken, kleren voor het veranderlijke weer. Begin van de track moet je al door een rivier heen lopen, bij aanvang van de track begonnen wij dus helaas al met natte sokken/schoenen. Het eerste stuk loop je door een regenwoud en de track beschikt niet echt over een pad maar je banjert over rotsen, bomen, modderpools en (droge) rivieren. Het begin was wel aardig te doen maar de laatste 9 km waren zwaar. Je moest je echt blijven focussen op het pad en het was alleen maar klimmen. We hadden mooi zonnig weer en het bos was echt magisch/sprookjesachtig. Er waren ook hier van die swingbridges waar je maar met 1 persoon maximaal op mocht. Gelukkig niet veel last van hoogtevrees anders was het nog aardig lastig geweest die bruggen te overwinnen ;).
Toen eindelijk na een dikke 6 uur lopen de hut inzicht kwam konden we onze badkleding aantrekken en de hotpool in. Je mocht niet met je hoofd onderwater in deze pools, wegens risico op hersenvliesontsteking. Echt bijzonder dat het kan zulke thermale hot pools hoog boven in de bergen, bloedheet water en je kijkt uit op sneeuw. Nadeel was hier de Sandflies! Die beesten hebben ons en voornamelijk Cas (die had zich niet goed genoeg met spul ingespoten) helemaal lek gestoken. Sandflies komen voor aan de West Coast, kleine vliegjes die je bijten en waarvan je enorm jeukende rode bulten krijgt waar je nog minimaal een week van mag nagenieten.
Noodles gemaakt op ons mini gaspitje en eigenlijk vrijwel direct in slaap gevallen.

22 januari: Er was een boel regen voorspeld voor deze dag. Daarom hadden wij besloten om vroeg weer op pad te gaan aangezien het begin van de middag hard zou gaan regenen. Om 7 uur aten we ons ontbijt en pakte onze rugzakken weer tactisch in, om om 7.30 weer met frisse moed de terugtocht te starten. Had pleisters geplakt op mijn blaren met de hoop dat het iets zou helpen. De terugweg ging eigenlijk wonderbaarlijk snel, we hadden verwacht door iedereen ingehaald te worden maar niets is minder waar. We hebben de terugweg in iets meer dan 5 uurtjes gedaan. Waren er wel helemaal klaar mee toen we uiteindelijk terug waren maar het was absoluut de moeite waard! Het ging zo snel omdat we nu veel afdaalden, scheelt heel veel in de tijd. We waren ook precies terug toen het begon met regenen, het miezerde al wel een poosje tijdens de tocht.
Er is een grote zeehonden kolonie aan de kust bij Gillespies Beach. Deze wilde ik eigenlijk wel graag zien. We zijn hier naartoe gereden 12km off road, om vervolgens het bordje te lezen dat de kolonie niet te bereiken is omdat het strand weggespoeld is. Overigens niet erg want we konden eigenlijk niet meer lopen van de spierpijn. Ondertussen begon het weer flink te regenen en de voorspellingen voor de komende dagen waren ook niet best. Daarom besloten om de gletsjers Fox Glacier en Franz Jozef Glacier voorbij te laten gaan. Wij zetten onze tocht in naar het noorden. Aangezien het zo regende hadden we beide niet veel zin om nat te regenen en de tent op te zetten. Daarom besloten om in Hokitoki (Hokitika) een nachtje in een motel te slapen. Het is maar goed dat de motel baas niet even om het hoekje kwam kijken we hadden namelijk onze tent uit gestald en alles lag te drogen of moest gewassen worden, één grote chaos.
’s Avonds Fish&Chips gegeten en een lekker biertje!
23 januari: Heerlijk geslapen, alles gewassen, alles weer georganiseerd terug in de auto geplaatst, alles weer tip top in orde. Zijn deze morgen naar Hokitika Beach gereden, bij dit strand monden twee grote rivieren uit in de zee. Dit neemt veel drijfhout met zich mee en hier worden op het strand sculpturen van gemaakt. Aangezien het weer nog niet optimaal was, lees plensbui > zonneschijn > plensbui, besloten om de Arthur’s Pass te gaan rijden (crossing tussen Christchurch en Greymouth). Deze pas werd gebruikt vroeger door de Maori om naar het westen toe te reizen. Het was Arthur Dobson die in 1864 tijdens de gold rush als eerste Europeaan de pas doorkruiste. Het begin van de pas is heel steil met sneeuw bergtoppen (weinig van gezien wegens de bewolking). We hebben een kop koffie gedronken in het plaatsje Arthur’s Pass. Hier zagen we veel Kea’s (NZ papegaaien). Heel toevallig kwamen we hier in dit café mensen tegen die gisteravond ook Fish&Chips bestelden in Hokitika.
De tweede helft van de pas was het weer compleet omgeslagen, prachtig weer en lekker warm. Hebben onderweg nog een stop gemaakt bij de Parapet Rock. Dit zijn limestone stenen, onwijs groot onverklaarbaar gesteente. Prachtig rit gemaakt en ook de Inland Scenic Route gereden. Uiteindelijk de Lewis Pass opgereden om weer terug te gaan naar Greymouth en hebben onderweg in Hanmer Springs onze tent weer opgezet. Hier een koppel ontmoet die de aardbeving in Christchurch meegemaakt hadden. Heftig, zit echt nog diep.
24 januari: Een mooie zonnige dag. Vandaag hebben we de Lewis pass uitgereden. Deze pas is minder steil dan de Haast en Arthur’s pas en vonden wij ook iets minder spectaculair. In Greymouth wilde ik graag langs de kliniek waar Marieke werkt, Marieke ken ik van een vriendengroep van de studie. Helaas was Marieke er zelf niet maar wel haar vriend Fokko. Hebben met hem een kop koffie gedronken en de kliniek kort bekeken en zijn toen doorgereden naar de Pancake Rocks.
De weg hier naartoe was prachtig, langs de ruige kust. Bij het plaatsje Punakaiki kun je deze rotsen en blowholes vinden. De in de zee gelegen limestone rocks vormen een beeld van op elkaar gestapelde pannenkoeken. Het was fascinerend om te zien dat (wij waren er gelukkig met hoogtij) het water boven de rotsen met kracht omhoog gespoten werd.
Doorgereden naar Murchison en daar onze tent opgezet aan de rivier.
25 januari: Het laatste stuk doorgereden naar het noorden van het zuider eiland. Hebben een wandeling naar Harwoods Hole gemaakt. Dit een sinc hole van wel 357 m diep. Om het gat in te kijken moest je op een rots klimmen en dan de afgrond inkijken, mjaw dat durfde ik niet echt zo dicht aan de rand. Cas wel, die maakte wel even een paar foto’s voor mij. Dit gebied is ook gebruikt in de Lord of the Rings en de Hobbit. Ook nog even doorgelopen naar George creek view en weer terug naar de auto om richting Abel Tasman National Park te rijden. Hebben onze tent neergezet op een camping in Marahau om morgen een deel van de Abel Tasman Coast Track te wandelen. Hebben in onze zwemkleding nog even kunnen genieten van de zon. ’s Avonds was er nog een optreden van een bekende Maori zanger, ben zijn naam even vergeten. Echt hippie volk dansten daar, hebben alleen al genoten om daar naar te kijken.

26 januari: Gisteren voorspelde ze al dat het slecht weer zou gaan worden. Nou en dat is gebleken, het begon ’s nachts al te regenen en het is niet opgehouden met plenzen tot 4 uur ’s middags. Noodgedwongen bij de tent gebleven helaas. Zijn aan het einde van de middag toen het weer opklaarde richting Split Apple Rock gereden en de famous rock bekeken. Omdat het toch al een mislukte dag was zijn we ook maar lekker uiteten geweest. Een leuke taverne gevonden waar de locals zich op zondag vestigde om te pokeren. Hebben een T-bone gegeten, voelde ons net the Flintstones met zo’n stuk vlees op ons bord haha. Voor morgen hebben we een watertaxi geboekt die ons naar Bark Bay gaat brengen om de Abel Tasman Coast Track te wandelen.

Tot zover weer onze update ;)